نظریهی “عدالت سیاسی” در آرای خواجه نصیرالدین طوسی
چکیده:
پژوهش حاضر در پی ارائهی “نظریه عدالت سیاسی” در اندیشهی سیاسی خواجه نصیرالدین طوسی است و این مهم را در قالب روش تحلیل گفتمان بررسی خواهد کرد. خواجه نصیر در ساماندهی این مسأله براساس اصول مذهب شیعه – بهویژه “عدالت” و “امامت” – پیش رفته و برمبنای عدل الهی در نظام تشریع و قاعدهی لطف، به امام یا رئیس اول مدینه مشروعیت داده و او را عامل جاریشدن عدالت سیاسی و اجتماعی محسوب کرده است. بدینترتیب “امام” محور اندیشهی سیاسی و دال مرکزی مفصلبندی گفتمان عدالت سیاسی خواجه نصیر است که با جذب دالهای شناور (ارتباط با عقل فعال، پیوند شرع با عقل، پیوند دین و سیاست، فضایل امام، استعداد و استحقاق و ….) از حوزهی گفتمانگونگی زمانه، با تثبیت معنا در پی هژمونیکنمودن خویش میباشد. طوسی با نگرش شیعی، مدینهای فاضله ارائه و گفتمانی پایدار و ماندگار در برابر دیگر گفتمانها (در دوران خود و بعد آن) ایجاد میکند.
تحصیلات | نصرالدین نانسی دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا. |
---|---|
سمت | احمد آذین عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا. |
تعداد صفحات | 20 |
فصلنامه | فصلنامه سیاست متعالیه دوره 5 شماره 18 |
نویسنده |
احمد آذین, علیرضا گلشنی, نصرالدین نانسی |
ناشر |
انجمن مطالعات سیاسی حوزه |
نقد و بررسی
هیچ دیدگاهی هنوز نیست.