بررسی رابطه حسن و عشق و هنر از منظر شیخ احمد غزالی
چکیده:
تصوف شیخ احمد غزالی، تصوفی عاشقانه است که در آن، حسن و عشق از عناصر اصلی سلوک شمرده میشوند. حسن از پی تجلی و عشق از پی دیدن حسن میآید. با دیدن حسن، شور عاشقانه حادث میشود؛ پس عشق همواره پس از تجلی حسن است. در این مقاله ابتدا عشق و حسن را از منظر غزالی توضیح داده، سپس چند ویژگی اصلی آنها را در رابطه با هم بررسی کردهایم که عبارتاند از: برای انسان بودن عشق، کرشمه حسن و کرشمه معشوقی، اشتقاق عاشق از عشق و اشتقاق معشوق از تجلی حسن، و تشکیکی بودن حسن و عشق. در نهایت به بحث هنر از نگاه غزالی پرداختهایم. او هنر را با تشبیه مرتبط میداند. هنرمند حسن را میبیند و آن را در اثرش مینمایاند؛ پس هنرمند از آنجا که حُسنبین است، عاشق است و از آنجا که حسن را مینمایاند، اهل تشبیه است. در پایان به هنر مطلوب از دید غزالی میپردازیم؛ هنری که از بیخودی هنرمند برخاسته است و دراصطلاح آن را «هنر بیهنری» مینامند.
دانلود مقالهنویسنده |
مهدی حمیدی پارسا |
---|---|
تحصیلات | مهدی حمیدی پارسا: دانشجوی دکتری رشته حکمت هنرهای دینی دانشگاه ادیان و مذاهب قم |
سمت | مهدی حمیدی پارسا: – |
تعداد صفحات | 24 |
فصلنامه | فصلنامه علمی – پژوهشی آيين حكمت – شماره 40 – تابستان 1398 |
ناشر |
دانشگاه باقر العلوم (ع) |
نقد و بررسی
هیچ دیدگاهی هنوز نیست.