بتریه و اندیشه تقصیر

چکیده:

جریان اهل تقصیر بر گروهی از شیعه که در نیمه سده دوم و در کوفه فعالیت می‌کردند و با پیش‌آمدنِ شرایط اجتماعی و سیاسی از رجوع کامل به امام خودداری کردند اطلاق می‌شود. آنان که برخی اصحاب امام باقر و امام صادق(ع) نیز بودند، نگرشی متفاوت به مسئله امامت داشتند و به‌عنوان عقب‌ماندگان اعتقادی شیعه، قدرت امام برعلوم سماوی و عصمت امام را انکار می‌کردند. آنان پس از ظهور زیدیه با گرایش به این ائتلاف، با پذیرش نظریه امامت مفضول، در برخی از عقائد با آنان همسو شدند و بُتریه را که یکی از بزرگ‌ترین جریان‌های تقصیر است تشکیل دادند. در بررسی احادیث و روایت‌های بتریه و مُقصره و مقایسه بین آن دو، به نظر نمی‌رسد همه شخصیت‌های بُتریه از منظر احادیث دارای گرایش‌های همگون بوده و یک حلقۀ نظام‌مند مرتبط با اندیشۀ تَقصیر را تشکیل داده باشند؛ چون در میان بتریه افرادی مورد لعن امام قرار گرفته‌اند و تنها گروهی از دید امام توانایی شناخت و هدایت داشته‌اند.